Mikkie was een kruising tussen een bastaard-Mechelse herder en (waarschijnlijk) een Whippet. Hij was ongenaakbaar, zeker voor vreemden. In ons gezin had hij een vaste plek. Hij was altijd op z'n hoede en bezig om ons bij elkaar te houden. Tijdens onze wandelvakanties, toen de kinderen nog klein waren, rende Mikkie heen en weer tussen de springende kinderen en de rugzak-torsende ouders. Dat waren de hoogtijdagen van z'n leven. En..... gelukkig is het hem gelukt; We zijn nog altijd bij elkaar.

Het werd erg stil in huis. Geen enthousiaste hond die ons begroette als we thuis kwamen. Geen waarschuwend geblaf als er visite kwam. Geen bedelende ogen die vroegen of er nog wat over was van het avondeten. Geen zachte vacht die af en toe langs je benen gleed als je TV keek.

Het was duidelijk; we wilden weer een hond.

We vonden een nest van een Mechelse Herder. In Ruurlo (dus aan de goede kant van de IJssel),vlak achter het kasteel (dus van goede komaf). We hebben besloten om uit dat nest een reutje te nemen (adopteren?). Ze zijn op 20 augustus geworpen.
Een van de puppy's uit het nest is 11 oktober bij ons in huis gekomen. Een reu. We gaan hem Mo noemen. Omdat Mo een achterhoekse hond is en ik Høker ook een mooie toepasselijke naam vond noemen we hem dan ook maar voluit Mo de Høker.
Ik denk dat iedereen wel zo'n beetje weet wat een høker voorstelt; anders gewoon even Normaal draaien. Alleen Høker als naam was geen optie, want dat woord kan bijna niemand hier in Zeeland uitspreken. Zeeuwen houden het dus maar bij Mo.

Omdat we in augustus naar zuid-frankrijk zijn geweest hebben ze een rugzak voor me gekocht. Ze dachten dat de fransen dan minder bang voor me zouden zijn. Dat klopte ook wel een beetje. Ze hebben de rugzak tot nu toe alleen nog maar gevuld met een beetje zoetwater, zodat ik op het strand die zoute troep uit m'n bek een beetje kan wegspoelen.

De rugzak hebben ze gekocht bij Bever zwerfsport. De rugzak is gemaakt door Radical Design. Ik heb totaal geen last van deze rugzak; het duurt zo'n 5 minuten en dan ben ik al gewend aan het feit dat ik breder ben. Maar die eerste minuten loop ik nog even tegen alle stoelen en tafels die ik tegen kom. Op deze foto hangt de zaak een beetje slap, omdat de zakken leeg zijn. Misschien dat ik in de toekomst samen met de baas een lange afstandswandeltocht ga maken, als de camper in elkaar gestort is. Ik ben er in ieder geval klaar voor!! Veel info en adviezen kun je vinden op de natte neuzen pagina's en dan natuurlijk op de tab "hondenrugzakken".

Terwijl ik achter m'n balletje aanrende, kwam er een teefje die mee wilde spelen. Ze kon me niet zo goed bijhouden en begon me uit frustratie maar uit te dagen. Toen ik weer een keer op volle snelheid langs haar heen baterde, hapte ze in m'n flank. Door de snelheid trok haar slagtand een enorme snee in m'n huid. Kon ik dus meteen met m'n baasje naar de dierenarts om het te laten hechten. Stomme teven !

Nu zie ik er niet uit met die kaalgeschoren plek ! Kostte het baasje ook nog 128 euri's. Nu vragen veel mensen naar het hoe en waarom van de wond. Ze denken in eerste instantie dat ik een enorm dappere hond ben die een aanval door een inbreker met een groot mes heeft afgeslagen! Helaas gaat m'n baasje dan uitgebreid vertellen dat het door een speels teefje is veroorzaakt en breekt daarmee het opgebouwde aanzien tot de grond toe af.

Ik moest even gaan zitten, omdat Wim een foto wilde maken. Ik ben inmiddels al weer 2 jaar oud en "laat de kaas niet van m'n brood eten" Ik mag meestal even los lopen op de zogenaamde "hondenrenveldjes" en ga dan op een sociale hondenmanier met de andere honden om. Dus af en toe alleen nieuwsgierig ruiken, of spelen en ravotten, maar soms ook duidelijk even vertellen (blaffen, grommen) dat ik m'n plaats opeis. Op zulke momenten krijgt Wim weer problemen omdat die andere sukkels met een zenuwendrol aan hun riem, dat niet begrijpen.